Linica

Linica – rozproszona ulicówka w Dzukijskim Parku Narodowym. Leżąca na południowo wschodnim brzegu otoczonego lasami jeziora Linica wieś liczy 33 gospodarstwa. To jest zabytek architektoniczny, 9 gospodarstw z 37 budynkami, wybudowanymi w na przełomie XIX-XX wieków, ma status zabytków. – XX w. Przez wieś przecieka rzeczka Beržupis, na północno wschodniej rubieży – lewy dopływ Uły Lynupis. W okolicy wsi można odnaleźć śródlądowe wydmy, dalej na południu rozpościera się rezerwat przyrody Čepkeliai.

Znaleziska archeologiczne świadczą o tym, że w epoce neolitu (ok. 2-4 tys. lat p.n.e.) w tym miejscu znajdowała się osada. Przejście do uprawy roli spowodowało, że piaszczyste okolice Uły zostały opuszczone i następni osadnicy przybyli tu już w o wiele późniejszym okresie.

Najstarsze dane o wsi pochodzą z inwentarza powiatu lidzkiego w którym wieś jest nazywana Nową Linicą. Późniejsze inwentarze poświadczają, że wieś była stosunkowo ludną - zamieszkiwało 7 rodzin poddańczych i rodzina żydów, działała karczma.

Uprawa roli nie przynosiła wielkiego dochodu, dlatego mieszkańcy szukali dodatkowego zarobku. Do tego służył las, którego stosunkowo duży obszar należał do każdego gospodarstwa. Na sprzedaż produkowano bale, podkłady kolejowe lub drewno opałowe. Zimą mężczyźni znajdowali zatrudnienie w państwowych lasach. Kobiety latem i jesienią zbierały jagody i grzyby, które sprzedawały na targu lub dla kupców. Popularnym zajęciem było pszczelarstwo.

Miejscowi mieszkańcy twierdzą, że Linica jest osadą starszą niż leżące nad Ułą Zerwiny (lit. Zervynos). O tym ma świadczyć to, że w Linicy był cmentarz, zaś Zerwiny cmentarza nie maiły i zmarli mieszkańcy Zerwin byli chowani w Linicy. Badania wykazały, że pierwsze gospodarstwa w tym miejscu istniały już przed pomiarą włóczną.