Gaj dębowy w Subartoniai

Gaj zajmuje 5 ha, najstarsze drzew liczą 140-170 lat. To jest jedno z najważniejszych leśnych siedlisk Dzukijskiego parku Narodowego, tu zachowały się stare uschnięte drzewa, pnie i wywrócone konary niezbędne do zachowania biologicznej różnorodności lasu. Gaj dębowy to nie tylko dęby, jest tu dużo innych drzew i krzaków, które rosną w symbiozie. Podstawową część lasu stanowi drzewostan (stare i wysokie główne drzewa), warstwa podokapowa (młode drzewa), krzewy, trawy, leśne runo (opadnięte liście, gałązki, owoce). Las charakteryzuje się uwarstwieniem pionowym - górną pozycję zajmują najwyższe drzewa, poniżej - rośliny, które wymagają mniejszej ilości światła. Leśne runo stanowią mchy, porosty, grzyby i miliony różnych mikroorganizmów. 

Takie, prawie nie tknięte przez człowieka lasy charakteryzują się niezwykłą różnorodnością biologiczną. Gaj dębowy Subartoniai i okoliczne lasy są domem orlików, czarnych bocianów, żurawi. W licznych dziuplach wija gniazda sowy i puchacze. W okolicznych lasach żyje 140 rodzajów ptactwa, 30 rodzajów ssaków, 9 rodzajów ryb.

Gaj dębowy Subartoniai słynie również z tego, że klasyk literatury litewskiej Vincas Krėvė-Mickevičius, będąc dzieckiem, razem ze swym przyjacielem zaszczepił dwa dęby w jedno, który jest teraz zwany dębem Vincuka.

To do tego lasu na nocny wypas pędzono konie, tędy do szkoły wędrował Mickelio Vinckė, później -. Opowiadano, że jeszcze w dzieciństwie przyszły pisarz dwa małe dąbki złączył w jedno drzewo - dąb Vincuka.