Erozyjne wzgórza

Ulice Šilo i Žolyno prowadzą przez głębokie i szerokie parowy, które niegdyś zwano rowami Sapiehy. Ulica Žolyno opiera się w wachlarz erozyjnych wzgórz Iškartai i rozbija się na odnogi. To niezwykle ciekawy i malowniczy labirynt ograniczonych stromymi stokami parowów.

Zagadka ich pochodzenia nie jest trudna: każda sucha dolinka rozpoczyna się wysokim stromym stokiem, którego okrągły kształt przypomina cyrk. Niegdyś u stóp tego cyrku biło źródło, które później stało się strumieniem. Wypłukiwany przez źródło stok ciągle cofał się, zaś grunt był unoszony przez wodę. Ciekawe, że wszystkie suche dolinki erozyjnych wzgórz, stare zapadliska i parowy otwierają się wyłącznie na trzecim tarasie. To oznacza, że rzeźba erozyjnych wzgórzy i tarasu została ukształtowana w tym samym czasie ok. 13 000 lat temu. 

Przez długi czas poziom przylodowcowego zalewu był na wysokości trzeciego tarasu. Ten okres jest niezwykle ważny dla rzeźby terenu obecnego Wilna: wówczas zostały wyżłobione stoki, ukształtowały się erozyjne wzgórza, szybkie ocieplenie klimatu sprzyjało rośnięciu lasów. Erozyjne wzgórza Iškartai są objęte ochroną.

Geomorfologiczny rezerwat Lyglaukiai chroni najdłuższe na Litwie erozyjne grzbiety. To skomplikowane wypukłe formy rzeźby terenu – ślady dawnej powierzchni terenu, które pozostały pomiędzy mnóstwem ukształtowanych przez płynącą wodę porowów i dolinek. Na terenie Parku Regionalnego Kolonii Wileńskiej leżą cztery takie grzbiety:  Duży i Mały w Lyglaukiai, Sapieżyński i Szwajcarski. Najdłuższym jest płaski i porośnięty starym borem grzbiet Lyglaukiai. Z jego szczytu roztacza się wspaniały widok na suche doliny, pagórkowate dale na drugim brzegu Wilenki oraz widoki miasta Wilna. Ten teren jest najbardziej zabudowany. Najwyższym i najbardziej bliskim pierwotnemu stanowi jest grzbiet gór Sapierzyńskich, chociaż również nosi ślady resztek dawnych umocnień.