Erozyjne pagórki

Cały kompleks erozyjny pagórków przypomina olbrzymi wachlarz. Tak unikatowe zjawisko mogło powstać tylko w szczególnych warunkach. Niegdyś na zachodnim krańcu obecnego Wilna stał skraj lodowca, na wschód od niego leżała pustynia z przemrożonych osadów morenowych. Woda z topniejących lodowców gromadziła się na równinach basenu Wilenki: zmierzające na zachód potoki wody w niespodziewany sposób przebiły się na pokryte zmarzliną obecne terytorium miasta i ukształtowały nietypowe formy rzeźby terenu i całe labirynty suchych dolin. Cieplejsza niż lód woda topiła przemarznięty grunt, potoki błota szybko żłobiły zalążki parowów. Jak twierdzi prof.  Č. Kudaba: „Tu rzeźbiarz terenu pracował nie lepiąc, użył dłuta.“ Zwykle pagórki wznoszą się na równiną lub płaskowyżem. Tu pagórki są zapadnięte w wielkiej niecce.

Erozyjne wzgórza Rybiszek są czasem nazywane erozyjnym parowiskiem. To jest właściwe określenie, bo tu spotykamy istny labirynt przeplatających się parowów. Bez mapy jest trudno określić skąd i dokąd ściekały wody z lodowców. Wzgórza są erozyjną spuścizną, wyspami, których nie zmyła woda. 

W Rybiszkach cały labirynt składa się na w miarę regularny wachlarz. Centralną oś stanowi głęboki parów (dolina), z którym niczym gałęzie łączą się pomniejsze parowy. Wzgórza, parowy, grzbiety – jeden piękniejszy od drugiego. Jeszcze nie tak dawno, ok. 30 lat temu, prawie cały kompleks pagórków był widoczny jak na dłoni. Teraz w wielu miejscach wzgórza porasta las. Wzgórza Rybiszek prawie w centrum przecina strumień Kaukysa. Nazwa potoku jest związana z mitologia Bałtów. Charakterystyczna mozaika położonych na dnie parowów gospodarstw i użytków rolnych. Prawie każde gospodarstwo ma własny staw, bo oprócz strumienia Kaukysa i małych potoków, brak tu naturalnych zbiorników wodnych.